Normalki, espetxe barruko gertakari, bizipen edo balizko arazoen bertsio oro, boterea kudeatzen dutenen ikuspegi mediatiko eta politikoaz jendarteratzen da. Ez dira asko izaten, hormaren alde honetan gertatzen dena lehen pertsonan azaltzeko ditugun aukerak.
Lerro hauen bidez, eta modu zuzen batean, gure herriko kaleetan masiboki salatzen diren arren oraindik mugimendu independentistaren aurka erabiltzen diren xantaia eta presio tresnen gaineko gogoeta hau partekatu nahi dugu.
Dagoeneko sei hilabete igaro dira Euskal Preso Politikoen Kolektiboak helburu argia zuen dinamika abiarazi zuenetik: dispertsioaren amaiera aldarrikatzea, gure senideek astero pairatzen duten "errusiar erruleta" joko makabroa salatzea, aurrez aurrekoetara sartzeko senideei sufriaratzen dizkieten mihaketa eta tratu iraingarri oro etetea, gaixotasun larriak dituzten edo zigorraren 3/4ak beteta dituzten euskal presoen kaleratzea eskatzea. Hitz batean, Euskal Preso Politikoen Kolektiboaren aurkako jazarpen politikarekin amaitzea.
Azken hilabeteotan neurri eta jazarpen berriekin berdiseinatu izan da politika: espetxe barruko isolamenduen ondorioz, ezin gara bi euskal preso politiko baino gehiago elkarrekin egon, eta geure kasuan, genuen aktibitate bakarra (kiroldegia) debektu zaigu.
Honako da, zenbait hamarkadaren ondoren eta eragin duenaz gain, agerikoa den errealitatea isilaraztea lortu ez duen politika: estatu espainiarrak eta frantziarrak presoendegietan gatibu gaituzten ia 800 euskal preso politiko izatea. Hau, konponbide logikoa duen gatazka politiko baten ondorioa da. Proiektu politiko ororen garapena ahalbidetuko duen marko demokratikoaren ondorioa. Tartean independentziaren proiektua. Beti ere, herritarren gehiengoak hala erabakitzen badu.
Testuinguru honetan, Ocaña I (Toledo, Espainia) presondegian gatibu gaituzten 10 euskal preso politikoek ekaina bitartean zenbait protesta egingo ditugu: Hala nola, bi asteko ziega-itxialdia edo espetxeak zerbitzatzen digun janariari uko egitea.
Hormaren alde honetatik, dinamika hau bultzatzeko gonbita luzatzen dizuegu orain artean egin bezala, modu iraunkor eta irmo batean.
Ocaña Ien, 2010eko ekainaren 1ean