Edo maxixatzen, azkoitiarrek esango luketen modura. Gure bizitzako zenbat denbora pasatzen ote dugu horretan! Marmarrean. Azpiak jaten. Kritikatzen. Murmurikatzen. Gaizki esaka. Esamesaka. Txutxu-mutxuka. Zerrendak jarraitzen du. Euskaldunok ekintza hori definitzeko hainbeste hitz baditugu, zerbaitegatik izango da.
Hementxe, urrutira joan gabe, neroni, hilabetea joan eta hilabetea etorri, iritzi-zutabeak horretarako ematen duen aitzakiaz baliatzen. Baina zergatik kritikatzen dugu? Nondik dator besteak etengabe epaitzeko behar hori? Zer helburu dauka? Noski, ez naiz ari kritika konstruktiboaz; kritikak, konstruktiboa bada –ez nahitaez positiboa–, konponbideak eman behar ditu, alternatibak. Haren helburua kritikatutako hura hobetzea da, izan egoera edo pertsona. Halako asmo oneko kritika gutxi ikusten dut inguruan.
Itxialdi honetan makina bat protestari boza eman diogu. Erraza da gaizki zer dagoen ikustea. Besteak hanka non sartu duen seinalatzea. Baina zergatik da hain erraza besteengan ikustea, norberak egiten duenean onartzea hain zaila den kontua? Adituen esanetara, kritikarako arrazoi nagusienetako bat proiekzio negatiboa litzateke. Alegia, besteengan ikusten ditugun ekintza deitoragarri horiek, alderdi itsusi horiek, geuk ere badaramatzagula barnean; baina norbere akatsak onartu baino, errazagoa dela besteengan haiek azpimarratzea.
Jarraitu artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.