Lerro hauek argia ikusten dutenerako —halakoxeko makala da batzuetan paperaren argia, pantailakoarekin alderatuta— astebetetik gora izango da jada Pello Zabala frantziskotar fraide euskaltzalea hil zenetik, albistea zabaltzearekin batera samin arrasto nabarmena utzita Arantzazun, Gipuzkoan eta Euskal Herri osoan.
Gaztetako heziketa afektibo, politiko, sozial eta (anti)erlijiosoak zaildu egiten dit, beste askori bezala, inongo apaizen edo fraideren laudoriorik loratzea. Gogoan betiko iltzatua dut inoiz ikusi dudan pankarta-lelo gogoangarrienetako bat: Azpeitiko Erdi Kalean jarria, 1992an, Jose Ramon Treviño —urte batzuk lehenago Urrestillako apaiza izandakoa, apaiz gazte eta ez oso ohikoa, dena esateko— preso hartu zutenean: Apaiza izan arren, Treviño askatu!. Ez litzaidake inportako hala izatea, baina ez da nik asmatua, benetan ikusi nuen pankarta hori.
Treviño, apaiza izan arren, kalean nahi genuen bezala, antiklerikalismoan hezitako askok genion estimu handia Pello Zabalari, fraidea izan arren. Edo akaso jada fraidea zela alde batera utzita, antiklerikalismoa —ez arrastorik utzi gabe— gainditu eta atzendu samar dugulako, ikasi baitugu badela makina bat lanbide apaizgoa edo fraidetza baino okerragorik. Goian ere bego, beraz, Pello, gugan badago eta!
Jarraitu irakurtzen Gipuzkoako Hitzaren webgunean.