Azkenaldian, bakardadearen inguruko gogoetak behin eta berriz errepikatzen dira nire inguruan. Eta ez edozein bakardade motaren gainekoak, baizik eta aukeratzen den bakardade horren ingurukoak. Planei "ez" esateko ausardia. Errurik sentitu gabe. Geure buruarekin egon behar dugula onartzeko ausardia. Bakardadea besarkatzen ikasteak duen garrantzia, alegia.
Baina gogoeta hau egiten ari garenon ahots horien artean beti dago norbait aitortzen duena: "Nik ez dakit bakarrik egoten. Larritu egiten nau, aspertu". Asteburua iristen denean handiagoa omen da larritasun hori: "Nola egingo diot aurre konpromisorik gabeko larunbat bateko hutsuneari? Nola kudeatzen dut zaratarik eza? Zer pentsatuko dute besteek bakarrik ikusten banaute? Etxean bakarrik egon ahal naiz, baina ez kalean".
Hazi ahala, ohitu egiten gara (behartu egiten gaituztelako) daukagun denbora urria geure buruarengandik distraitzen gaituzten jarduerekin betetzera. Lana, familia, lagunak, betebeharrak... Baina zer gertatzen da egutegia hutsik agertzen denean? Planik eza amildegi bat bezala sentitzen dugu. Agian uste genuen bezain ingurune sendorik ez dugula pentsatzen dugu.
Pentsamendu irrazionala da hori. Badakigu datorren asteburuan dena ezberdina izango dela; azken orduko mezuak, gonbidapenak eta konpromisoak egongo direla. Eta, hala ere, zalantzazko une horretan, txiki sentitzen gara eta geure buruari galdetzen diogu ea huts egiten ari garen.
Zergatik betetzen gaitu konpromisorik gabeko asteburu batek larritasunez, aske sentiarazi beharrean? Zergatik beldurtzen gaitu hainbeste gure konpainian egun oso bat pasatzeak? Beharbada besteen begiradan islatuta ikustera ohitu gara, eta haiek gabe ikusezin sentitzen gara.
Bakarrik egon gaitezke etxean, baina ez kalean. Gure gelan arazorik gabe gera gaitezke. Baina, topikoetara joz gero, kafetegi batean bakarrik esertzeak deseroso sentiarazten gaitu. Konpainiarik gabe zinemara joateak arrotz sentiarazten gaitu; mundua guri begira egongo balitz bezala, gure itxurazko konpainia falta epaitzen.
Bakardadean bada goxotasun bat, inor gutxi ausartzen dena esploratzen. Norbere buruarekin egoteko intimitatea, hutsunea kanpoko zarata eta planik gabe betetzeko beharrik gabe. Benetan elkar ezagutzeko aukera, filtrorik gabe. Benetan gustatzen zaigun hori topatzen hasteko aukera. Ikusteko zer pentsamendu sortzen diren beste inorekin partekatzen ez ditugunean.
Erronka ez da bakardadea saihestea, bakardadean bizitzen ikastea baizik. Geure azalean eroso sentitzeko eskubidea da. Geure konpainiaz gozatzeko eskubidea. Isolamenduarekin edo tristurarekin loturarik egin gabe. Zer gertatzen zaizu bakarrik zaudenean? Zer mugitzen da zure barruan? Badakizu nor zaren inork begiratzen ez dizunean?
Geure buruarekin egotea ez litzateke zigorra izan behar, oparia baizik. Eta opari bezala ikusten hasteko, beharrezko ariketa iruditzen zait hautatutako bakardadean trebatzen hastea. Bakardadean gure lekua topatzen hasteko. Gure presentzia inguratzen gaituzten horiena bezala baloratzen hasteko. Gure begirada propioa nahikoa izan dadin existitzen garela onartzeko.