Bi gai nabarmendu dira hitza hartu dutenen artean eta gure hedabideetan: bikote homosexualei zer balio aitortu eta berriz ezkonduriko dibortziatuei jauna hartzeko baimena eman ala ez.
Zer eman du, beraz, Sinodoak? Azken emaitza oraindik ikusteko dago, aita santuak izango baitu azken hitza, eta oraindik esateko dago. Nolanahi ere, aita santua ez da joango Sinodoak berak bozkatua utzi duen agiritik askoz aurrerago. Ez du ezer hautsiko.
Zer esan du, bada, Sinodoak? Bikote homosexualei errukia zor zaiela, baina haien harremanak naturaren aurkakoak direla, ez maitasunezkoak; eta berriz ezkondutako dibortziatuei ezin zaiela eman jauna hartzeko baimenik, baina norberaren kontzientziak eta gotzain bakoitzak erabaki behar duela kasu bakoitzean zer egin.
Asko espero zutenei ezer gutxi irudituko zaie, edo ezer ez. Ezer espero ez zutenei, zertxobait irudi lekieke, edo hutsa, edo hutsaren hurrengoa. Zeuk erabaki.
Eta nik? Itzulingururik gabe esango dizut. Horretarako ez zuen merezi horrenbesteko muntaia. Horrenbeste jende, horrenbeste denbora, horrenbeste hitz, horrenbeste diru… Jende arruntak aspaldi erabakia daukanaz jarduteko, aurrera pausorik txikiena eman gabe jardun ere, beti bertan jira eta bira. Zeregin premiazkoagorik ez balitz bezala. Eta Jainkoaren ordezkari balira bezala. Hortik jai du Elizak.
Pena ematen dit. Baina biziaren espirituan sinesten dut, Jesusen ebanjelioko espirituan, eta ez dago gotzainengan preso.
Azaroko Uztarria aldizkarian argitaratutako iritzi artikulua da hau.