Hori ez zen ezer: halako batean hasi ginen aditzen mundua mukizapi baten pare zela. Zer?, eta mundu zabala bera, bere bazter guztiekin! Eskolan gero jakin genuen mukizapia ez, baizik-eta unibertsoaren erdian, edo bazter batean, izpi koxkor bat besterik ez zela mundu gurea.
Geuk sentitu ditugu ustezko gauza haundi asko txikitzen, inork esan gabe ere. Geure gurasoak berak, eta arbasoak oro har, edo maixu-maixtrak, edo agintariak, eta aberats dirudunak berak ere, jende haunditzat geneuzkanak, denboraren buruan jabetzen joan gara geure moduko gajo-gixaixoak zirela denak ere, eta beraz, eta berez, txikiak eta eskasak.
Jende jakintsua ere haunditzat geneukan aspaldi batean. Eta egiten genuen geure artean: zenbat saiatzen ote ziren?, zenbat liburu potolo irentsi ote zituzten horrenbeste jakitera iristeko?, zenbat penatu ziren koittau haiek munduan zerbait izateagatik? Bo, ba ederki txikitua eta koxkortua dago haien jakinduria izugarri hura, zeren gaur edozein gaztetxok pare bat behatz-kolperekin berdintzen eta hausten baitu haiek buruan zeukaten informazioaren galga. Baina, behatz-kolpe teknologikorik gabe ere, eskolan, ixtitutuan eta unibertsitatean erakusten zen jakintza guzti-guztia, mordo izugarri hori guztia ere zer da ba? Aspaldi konturatu ginen leku horietan geureganatutako argitasun eta argibide haiek guztiek oso argi txikia eta exkaxa egiten dutela gure gau-egunetan.
Jarraitu iritzi artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.