Azpeitiko herri txit leial, oso noble, arras dotore, hagitz jantzi, guztiz apaindu, izugarri makillatu, ikaragarri pintatu eta beldurgarri modakoan, ospatzen da "Eleante egune" inauterietan, baina egun hori berez da "attitte ta amaman dotoreziye imitatzeko egune", zeren herri (bailara?) honetan egunero baita eleante egune, bereziki emakumeentzat*, baina baita, gero-eta gehiago, gizonezkoentzat** ere.
Hau kanpoko jendeak ikusarazi zidan, zeren ni, ikusiaren ikusiz, ez bainintzen konturatzen hemengo jantzi-mamaxa zenbaterainokoa zen. Eta gure itxurazaintzaren tamaina neurriz kanpokoa zela, eta gutxigorabehera asuntoaren funtsa dela "herritar bat, fashion victim bat", edo horretaraino iritsiak gaudela kasik. Baina bai: kanpoko jendea oso dago harritua: emakume donostiar batek esan dit oraindik orain ezin sinetsia dela hemengo "itxurakeria" (bere hitza da, eta Donostiatik ari da!); beste batek konparatu du hemengo ile-apaindegi kopurua Donostialdeko herrietakoarekin, eta zenbakiak beldurtzekoak dira; eta abar, eta apar.
Zer egiten dugu horrekin, edo nola hartzen dugu? Nik inoiz pentsatu izan dut hainbesterainoko jantzi/estali/edertu/ apaindu beharrak ez ote duen salatzen jende konplexuduna garela oso; eta hori dena ez ote den estaltzeko jende motza garela, edo barruz eta bizipozez hutsa; hau da: bazter guztietako jendea bezalakoxea, baina areago oraindik. Edo ez ote duen erakusten barruko ondoez haundi bat, edo kanpotik modu nartzizista batean zuritu beharreko belztasun emozional bat. Feminismoaren eskolak esango digu beharbada hori heteropatriarkatuaren zapalketaren ondorioa dela, baina nik ez dakit zer esan, zeren ez baitut gizarte homomatriarkalik ezagutzen, eta ez dakit, beraz, han gauzak nola liratekeen.
Jarraitu irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.