Eguneko nire unerik kuttunena aukeratu beharko banuke, haurra lotaratu aurreko ipuinaren unea litzateke. Eta seguru nago, baita umearena ere. Berandu dela eta ohera azkar sartzeko esaten badiot, "Gaur ipuinik ez?" galdetzen dit, begiak zabal-zabal. Halako zigorrik! Ez, ez da gurean ipuinik gabeko iluntzerik. Hiru txerritxoen mila eta bat bertsioekin aspertuta, ipuin klasikoen euskarazko bilduma bat erosi nuen gehiegi hausnartu gabe. Nahiko itzulpen kaskarra da, eta otso gaiztoz, ehiztari salbatzailez eta salbatutako printzesa babesgabez beteta daude orriok; baina, tira, moldatzen naiz edukia neurera ekartzen. Eta hortxe hasten da, hain zuzen, magia sortzen. Magia, azkenean, lilura baita, eta horixe da ipuinek sortzen dutena: kontatzen duenaren eta entzuten duenaren artean eraikitako mundu magikoa.
Ondo gogoratzen ditut txikitan amak kontatzen zizkidan ipuinak. Bi klasetakoak ziren: Barandiaranen Obras completasen liburuki astun batetik ateratakoak, batak. Neure etxean dut gordeta ale hura. Liburu zaharreko orrien usainak nostalgiaz betetzen dizkit oraindik barrenak. Tokian tokiko euskalkietan jasotako kondairek eta elezaharrek, ordea, irakurlearen eta entzule honen artean ezulertu eta tirabira asko sortzen zutela gogoratzen dut. Bigarren klaseko ipuinetara jotzen zuen orduan amak, lotarako ordua bakean amaitze aldera. Berri-berriak ziren bigarren motako ipuinak, eta egun mitologiaren maitale eta miresle sutsu naizen arren, amak etorri ahala asmatutako ipuin horiek nituen orduan gogokoenak. Normalean txakur bat protagonista izaten zuten ipuintxo leloak.
Jarraitu irakurtzen Urola Kostako Hitzaren atarian.