Batzuoi urrun gelditzen zaizkigu jada arbel aurrean pasatutako ordu haiek guztiak. Azkenaldian, baina, ezin izaten diot gela txiki horietako ikasleen eta irakasleen paperean jartzeari utzi. Konfinamendu aurretik harritu baginen ikustean, egun batetik bestera, ikasle guztiak etxera bidali zituztela, are zentzugabeagoa iruditzen zait egungo egoera: ikasleak eta irakasleak eskoletara itzuli dira, inolako segurtasun bermerik gabe. Klaseak hasi dira: ikasleak eseri, maskarak jantzi, leihoak ireki (jertseak jantzi) eta entzun. Baina ez gehiegi mugitu eta, batez ere, obeditu dezatela, segurtasunaren izenean. Hau da hezkuntzaren diziplina pandemiaren garaiotan.
Presio askoko garai bezala gogoratzen ditut eskolako azken urteak; guztiz arrotza zitzaidan hezkuntza eredu baten erdian ikusten nuen neure burua. Arrotza, ikasleon gaitasunak garatzeko ustezko instituzio batean ez zuelako axola ikasleon hitzak. Arrotza, ikasleok ez genuelako inolako erabakimenik ikasketa prozesuan bertan, ez edukian ez funtzionamenduan ezta ebaluazioaren nolakotasunean ere. Askotan kexatzen gara, gehienbat irakasle edo gurasoen paperetik, ikasleek motibazio eta interes falta dutela, ez direla behar beste saiatzen. Baina noiz entzun ditugu bada ikasleak? Betebeharrak jartzen dizkiegu une oro, baina beraien iritzia eta egoera kontuan hartu gabe eta, gainera, egin ez duten guztia kontrolatuz. Adibidez, E-inika bezalako aplikazioei esker badakigu ikasle bakoitzak zer egin duen eta zer ez, klaseak galdu dituen ala ez, etxeko lanak egin dituen ala ez. Guztia zenbakiak dira: ikasgaietan atera dituzten noten zenbakiak, egin ez dituzten gauzen zenbakiak. Baina zenbakien atzean beti daude egoera ezberdinak, beti daude arrazoi ezberdinak eta, esango nuke, gutxi begiratzen zaiola zenbakien atzean dagoen guzti horri.
Jarraitu artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren atarian.