Dena gainditzen hasita geundela zirudien, "normaltasun zaharrera" itzultzeko moduan ginela. Hala saldu ziguten, izan ere; behin txertoa herritarren gehiengoak hartuta zuenean, amesgaiztoa amaituko zela. Osasun arloko profesional ugari lanik gabe ere utzi zituzten, gehiago beharko ez zirelakoan. Alabaina, gutxi iraun digu pozak. Laster hasi ziren intzidentzia tasen datuak ematen berriro ere, egoera larritzen ari zela erakusteko (nahiz eta infekzioa pairatzeko arriskua eta COVID-19aren forma larriak eta heriotzak nabarmen gutxitu diren). Eta hasi dira atzera ere, ustez, pandemiari aurre egiteko bideratutako neurriak ezartzen: COVID ziurtagiria da horietan lehena.
Badirudi geldialdi honetan ez dela erabakirik hartu pandemiari aurre egiteko dinamika aldatzeko. Agintariek lehengo lepotik dute burua. Osasun zentroak iritsi ezinda dauden garaian, kontsultak bertan behera utzita, PCR probak egitea eta kontaktu zuzenen bilaketa guztiz motelduta… Inbertsio nagusiak bestelako aterabide batean egiten jarraitzen dute: poliziari baliabide gehiago jarri eta lan baldintzak hobetu dizkiete, kontrol sistemaren aldeko apustua eginez. Zentzu horretan ulertzen dut nik COVID ziurtagiriaren auzia ere, jendartearen kontrolerako beste sistema bat bezala.
Izan ere, zer ekarpen egiten dio ziurtagiri horrek pandemia gainditzeko zereginari? Datuen arabera, herritarren %90 txertatuta dago. Beraz, ezin zaio inolaz ere egotzi intzidentzia tasen igoera txertatu gabeko jendeari. Are gutxiago kutsatze gehienak eskoletan eta lantegietan ari direnean gertatzen eta horietan sartzeko COVID ziurtagiririk behar ez denean. Beste behin, herritarrak jazartzean omen dago irtenbidea.
Jarraitu artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.