Denak morez janzten dira azaroaren 25a heltzean. Denok elkarrekin, indarkeria matxistaren aurka. Berdintasunaren aldeko aldarriak ikastetxeetan, kaleetan eta udaletxeetan. Hara, badirudi zerbaitek gizarteko gehiengoaren kontzientzia astintzen duela. Baina egun hori pasatzean, errealitateak beste aurpegi bat erakusten digu.
Indarkeria matxista kasuak ugariak dira gaur egun, eta badirudi kopuruak ez duela beheranzko joerarik izango. Egunero aurki ditzakegu jipoien, bortxaketen, zein erailketen inguruko albisteak. Gainera, baliabide teknologikoen garapenaren eta irisgarritasunaren ondorioz, forma berriak hartu ditu indarkeriak azken urteetan. Horrela, indarkeria matxistak emakume langilea bigarren mailako subjektu gisa sozializatzen eta normalizatzen duela esan genezake. Baina gure zapalkuntza ez da soilik indarkeria kasu horietan ematen, gure bizitzetako esparru guztietan baikaude bigarren mailako subjektu gisa eraikiak. Lan baldintza miserableak onartzera kondenatuta gaude, etxeko lanek itota, objektu sexual gisa eraikiak eta egiturazko langabezia jasatera kondenatuak, besteak beste. Horrela, indarkeria matxistak gure zapalkuntzaren aurpegi gordinena erakusten digu.
Gaur egungo sistema kapitalistan, ordea, indarkeria matxista beharrezkoa da emakume langileon zapalkuntza betikotzeko. Eta sistemak zertarako behar du emakumea zapalduta egotea? Ba justu, lan indar merkea lortzeko, subjektu politiko ez gai gisa eraikitzeko (bazterrak nahastu ez ditzan), etxeko lanen gastuak aurrezteko, langile klasearen barruan etsaitasunak sortzeko... Horregatik, nekez irudika genezake indarkeria matxistarik gabeko kapitalismorik. Beste gizarte eredu baten eraikuntza ezinbestekoa da zapalkuntza guztiekin amaitzeko.
Jarraitu artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.