Iraileko jai arratsalde baten Baztartxora pelikula bat ikustera joan nintzen. Bostak eta laurdenetako saiora. Sartu orduko baina noa etorri nauk? galdetu nion neure buruari. Hango orrua, hango mugikorren soinua, hango zarata eskolako jolas ordua ematen zuen. Argiak itzaldu eta denak batera builan, koru baten antzera. Neure gazte denboraz akordatzen nintzen, garai haietan Sesión Infantil ikustera joaten ginenekoaz.
Okerrena, pelikula hasi arren berdin jarraitu zutela. Azkenerako nire umore ona eta nostalgia amorrazioan bihurtzen hasi zen. Aldemenekoei zeoze esan ala ez nengoen. Noa hue hi, bakarrik, hauen kontra? , hobeto pentsatuz ixilik jarraitu nuen.
Bi pelikula ikusi nituen: pantailakoa eta aretokoa.
Herenegun aldiz, Soreasun nintzen Obaba pelikula ikusten. Zazpi t´erdietan. Aspalditxo ez nuen hain betea ikusi aretoa eta gustora, ondo. Baina argiak amatatu zituzten bezain pronto, han ere egundoko zarata hasi zen. Bateko zorroa, besteko lata Pelikula nahiko ixila zenez oso gogaikarria eta desatsegina zen egoera. Axkoitiko umiena baina okerroue dek hau. Soresun umerik ez ordea.
Badago txutxeri mordo bat zinemara eramateko aukera. Neu ere eramandakoa naiz. Horren kontra ez daukat ezer. Baina bai zineman jan-edateak dakarren zarataren aurka. Pelikulako misterio, suspentse, tentsio edota une erromantikoa kutsatzen duen zarataren aurka, alegia.
Jende horrek, telefonoz hitz goxoak entzuten ari denean interferentziren bat sartu ezkero, zer esango ote luke?