Bizikleta hartzera nindoan. Mariarena. Urteak dira nirea lapurtu zidatenetik. Argi ibili Gasteizen bizikletekin. Bizikleta-lapurren hiria. Inork inoiz argazki-seriea egin nahiko balu, nahikoa luke kalerik kale ibili, eta errubera bat, edo biak, edo aulkia, edo koadroa, falta zaizkien bizikleten erretratuak egin. Pila galanta bai. Posteari lotutako kandadoak ere ez dira gutxi. Gainontzeko guztia, falta. Bizikleta-lapurren hiria Gasteiz. Eta gure Mariaren bizikleta hartzera joan naizenean etxepeko bizikleta-gelara, falta! "Hi, Maria, eta non den hire bizikleta?". "Kaka zaharra! Akordatzea ahaztu! Atzo erdialdera joan nintzen, eta gero tranbian etorri nintzen etxera amarekin. Eta hantxe ahaztu bizikleta!". "Non, justu?". "Andre Mari [Zuria] plazan, gure okindegi faborito aurreko bizikleta-parkingean. Ez dakit oraindik han egongo den...".
Kezka, alabak, eta kezka nik, eta joan naiz oinez pare bat kilometroan haraino, eta, biba eta txalo, hantxe Mariaren bizikleta... baina laster hots egin dut neuk ere Mariak bezala: "Kaka zaharra! Aulkia falta!". Eta kaka zaharragoa, hiru kandado ibiltzen ditu Mariak, eta nik biren giltza besterik ez daukat... Eta berriz ere gure matrakari dei: "Hi, matraka, hirugarren kandadoaren giltza falta zaidan!". "Atx!", berak. "Arratsaldean emadan, eta joango naun berriz ere hire bizikleta zahar hori hartzera!". Eta horretan. Eta aulkia kendu diotenez, kendu "maileguan" aulkia etxepeko bizikleta-gelako bizikleta bati, hartu arratsaldean alabaren hirugarren kandado-giltza, eta segi pare bat kilometroan oinez Andre Mari plazara, alabaren bizikleta hartzera. Eta joan, eta hantxe, goizeko lekuan, gure matrakaren bizikleta... aulki eta guzti! Hau erotzekoa da. Goizean, falta zuen. Arratsaldean, bertan zeukan. Oraingo lapurrak, lehengoak bezain, edo baino, erromantikoagoak. Lapur txikiak, inondik ere. Baina, honetaraz gero, nahiago nuke orain dela urte batzuk lapurtu zidaten bizikleta hura itzuliko balidate.