Ez da makala jarri Azpeitia alde hori. Egoera berriak asko dauka gaiztotik, beste hainbeste itxaropenetik, auskalo, auskalo, eta guzti guztia berritik. Joko du nonbaitetik.
Denborak dira inguru haietatik Donostiaratu nintzela baina, oraindik ere, hogei urtetik aurrrera dihoazen nere semealaba donostiarrek ere ez dute esaten urrestildarrak ez direnik. Esan daiteke beraz gogoa eta zerbait gehiago ere neure herrian, Urrestillan, ditudala.
Beti jakin nahi izan dut hango Uztarrian nagoenez esan dezadan hemengo- berri, eta beti jarraitu izan dut gogoz. Ez gutxitan, parte hartzeko gogoari eutsiz, gogor eutsiz. Errespeto falta eta dena iruditzen zitzaidan Donostian eta bertako udal gobernuan egonik horko hemengo- kontuetan sartzea, baina ikusten nuen kezkaz, gehiegitan, eta pozez, askotan, oraindik ere bertakotzat nindutela horkoek, bai eta ezagutzen ez nindutenek ere.
Ez dakit zertarako. Saltsetan sartu eta atera gabe ibiltzeko, oraindik hain urruti ez dudan gaztaroa berbizitzeko, beste lau urtez isilik egon nahi ez dudalako, nere urrestildartasuna, ergo aho txikiz baina, eskubidezko azpeitiartasuna, aldarrikatzeko, gauzari kolore pixka bat emateko, Azpeitian orduan ikusi nahi nituen ahalbideak orain ikusten ditudalako, neure buruari gustu emateko (arrazoirik garrantzitsuena)... Bloga eskatu diot Uztarriari eta baietza eman didate. Ez dakizue nolako poza daukadan!
Saiatuko naiz gauzak errespetuz esan eta egiten.